امروز در فضا: ایستگاه فضایی سالیوت ۶ پرتاب شد

برنامه فضایی سالیوت، نخستین برنامه ساخت و به‌کارگیری ایستگاه‌های فضایی دراز مدت در شوروی بود.

این برنامه فضایی بسیار موفق بود و دستاوردهای زیادی به‌همراه داشت و به عنوان پروژه‌ای برای انجام تحقیقات طولانی مدت در مورد مشکلات زندگی در فضا و آزمایش‌های مختلف نجومی، بیولوژیکی و منابع زمین در نظر گرفته شده است.

پروژه سالیوت به فناوری ایستگاه فضایی اجازه داد تا از مرحله توسعه مهندسی به مراکز تحقیقاتی طولانی مدت تبدیل شود.

در نهایت، تجربه به دست آمده از ایستگاه های سالیوت زمینه ساز ایستگاه‌های فضایی مانند میر و ایستگاه فضایی بین المللی شد. هر یک از این ایستگاه‌ها یک هسته اصلی مشتق از سالیوت را در قلب خود داشتند.
پرونده این پروژه با اتمام کار سالیوت ۷ بسته شد.

ایستگاه فضایی سالیوت ۶

۲۹ سپتامبر ۱۹۷۷ بود که ایستگاه فضایی سالیوت ۶ به مدار زمین پرتاب شد.

سالیوت ۶ هشتمین ایستگاه فضایی اتحاد جماهیر شوروی و اولین ایستگاه فضایی نسل دوم سالیوت محسوب می‌شد.
سرمهندس طراح این ایستگاه، کنستانتین فئوکتیستف (Konstantin Feoktistov)، اظهار داشت که سالیوت ۶ از لحاظ وزن و حجم عملا با ایستگاه‌های قبلی تفاوتی ندارد اما به‌طرز گسترده‌ای تکامل یافته‌تر از ایستگاه‌های پیشین است.

تغییراتی که در سالیوت ۶ اعمال شده بود امنیت پرواز این ایستگاه را به میزان قابل ملاحظه‌ای افزایش داده بود و امکاناتی که در سالیوت‌های پیشین آزمایش شده بود در این ایستگاه به‌کار برده شدند.
از جمله این امکانات می‌توان به سیستم‌های تنظیم‌ کننده حرارت هوا، سیستم جهت‌یابی، دستگاه بازیابی آب و وسایل رفاهی سرنشینان مانند دوش حمام اشاره کرد. بدین ترتیب سرنشینان سالیوت ۶ اولین انسان‌هایی بودند که در فضا حمام کردند.

سالیوت ۶ علاوه بر دریچه ورود فضاپیما، دارای یک درگاه دیگر برای فضاپیماهای باربری بود که باعث می‌شد اقامت فضانوردان محدود به آذوقه و لوازم ضروری نباشد.
این ایستگاه امکان پرورش سبزیجات در باغچه‌ای کوچک را داشت که فضانوردان می‌توانستند توسط آن به تغذیه‌شان تنوع ببخشند.

سالیوت ۶ همچنین رکورد پرواز و اقامت ۸۴ روزه فضانوردان آمریکایی را شکست و ۹۶ شبانه‌روز در فضا پرواز کرد.

بعدها طولانی‌ترین اقامت این ایستگاه به ۱۸۴ روز رسید.

سرانجام در ۲۹ ژوئیه سال ۱۹۸۲، ایستگاه فضایی سالیوت ۶ از فضا خارج شد و به آرامی در جو زمین و در طول مسیر سوخت.
اگرچه این ایستگاه سالخورده هنوز کاربردی بود، اما یک مشکل در بخش سرنشینان باعث شد که شوروی‌ از حضور آن در مدار خودداری کند. بنابراین عمدا آن را به سمت زمین هدایت کردند تا قبل از سقوط به زمین آتش گرفت و نابود شد.