تکن از صفر تا صد؛ تکامل سری بازی‌های تکن (قسمت دوم)

شخصیت‌های مخفی دیگری هم وجود دارند که تعداد کل مبارزان بازی را به ۱۹ مبارز منحصر‌به‌فرد می‌رسانند.

جین کازاما که این بار سبک میشیما-ریو را رها کرده و به کاراته سنتی‌تری رجوع آورده، دوباره به بازی برمی‌گردد. او به دنبال از بین بردن نسل میشیما است. جولیا چانگ پس از فهمیدن اینکه وطن مادری وی که زمانی در یک جنگل سرسبز پوشیده قرار داشت، به آرامی در حال تبدیل شدن به یک بیابان بی‌ثمر است، به منظور تحقیق در مورد مکانیسم بیولوژیکی جنگل‌زدایی به یکی از گروه‌های تحقیقاتی G Corporation پیوست.

متأسفانه، این داده‌ها در هنگام حمله تکن فورس به تسهیلات آنها به سرقت رفت؛ بنابراین جولیا برای بازیابی آن به مسابقات می‌پیوندد. نینا ویلیامز که هنوز هم پس از وقایع بازی قبلی از فراموشی رنج می‌برد، استخدام شده تا به استیو فاکس ضربه بزند. لی وولانگ که پس از رسوایی به خاطر انجام عملیاتی که منجر به یک شکست مفتضحانه شد، در مرخصی حرفه‌ای به سر می‌برد، توسط یک خبرچین از قصد برای ترور استیو فاکس مطلع می‌شود و امیدوار است از استیو محافظت کند تا اطلاعات ارزشمندی در مورد سندیکا به دست آورد و شکست قبلی خود را جبران کند.

خرس خانگی هیهاچی یعنی کما که پس از شکست از پاول فینیکس احساس می‌کند زندگی متمدنانه او را ضعیف کرده، در کوهستان هوکایدو (Hokkaido) به تمرین مشغول می‌شود تا به غریزه‌های وحشی خود برگردد. زندگی برایان فیوری به پایان خود نزدیک می شود و تنها کسی که می تواند او را نجات دهد خالق او، دکتر آبل است. متاسفانه دکتر آبل در حال حاضر به عنوان مشاور علمی ارشد برای میشیما زایباتسو کار می کند و به این ترتیب، برایان فیوری وارد مسابقات می شود و به دنبال تصاحب زایباتسو است تا بتواند آبل را نه تنها مجبور به نجات جان خود کند، بلکه او را به قدرتمندترین موجود هستی تبدیل کند.

وایولت (Violet)، مدیرعامل شرکت رباتیک وایولت سیستمز (Violet Systems) و یکی از مبارزان سابق، به دنبال ورود به این مسابقات به عنوان فرصتی عالی برای خط تولید ربات‌های انسان‌نما است.

در واقع وایولت کسی نیست جز لی چائولان که اکنون پس از اخراج از میشیما زایباتسو به خاطر طرفداری از کازویا در تبعید به سر می‌برد. نارضایتی او از خاندان میشیما و همچنین روحیه مبارزه‌طلبی او با اعلامیه چهارمین مسابقات پادشاه مشت آهنین مجدداً بیدار می‌شود. دیگر شخصیت‌های جدید شخصیت‌هایی هستن که به خاطر تشابه حرکات به‌عنوان لباس جایگزین دیگر شخصیت‌ها می‌شود: پاندا به جای کوما، ادی گورودو به جای کریستی و یکی از همکلاسی‌های شیایو یعنی میهارو هیرانو (Miharu Hirano) به جای شیایو.

البته، هیهاچی هم قابل‌ بازکردن است – اگرچه او به‌عنوان غولآخر بسیاری از شخصیت‌ها هم ظاهر می‌شود.

گیم پلی تکن ۴ در مقایسه با هر دو بازی قبلی و آینده در این مجموعه، بیشترین تغییرات را دارد. دیگر خبری از استیج‌های نامتناهی گذشته نیست و مکان‌های مبارزات اکنون دارای دیوارها و موانع دیگری هستند که میدان مبارزه را محدود می‌کند. مبارزان همچنین می‌توانند حریفان خود را برای آسیب بیشتر به مرزهای زمین مبارزه بکوبند و کمبوها را گسترش دهند.

برای تأکید بیشتر بر اهمیت این مکانیک جدید، مکانیک Juggle سنتی دشوارتر شده است. یک تکنیک تغییر موقعیت نیز به گیم‌پلی اضافه شده است که به بازیکنان اجازه می‌دهد موقعیت حریف خود را با هل دادن آن‌ها به جلو یا هدایت آن‌ها به چپ و راست دستکاری کنند. با توجه به ساختار طراحی استیج‌ها، این مکانیک ضروری است تا به بازیکنان اجازه بدهد که از گرفتار شدن در یک گوشه فرار کنند.

برخی از مراحل حتی دارای یک زمین ناهموار هستند. این یعنی مکانهای خاصی بسته به شخصیت و سبک مبارزات می توانند از این مزیت‌ها بهره‌ی بیشتری ببرند. بازی همچنین سرعتی آهسته‌تر اما جریانی روان‌تر دارد.

به همین خاطر، بازی تأکید بسیار بیشتری نسبت به جاخالی دادن و پریدن دارد؛ در واقع تنها پرش رو به جلو در تکن ۴ ممکن است. شما نمی‌توانید یک پرش خنثی انجام دهید یا به عقب بپرید. برای اولین‌بار بازیکنان می‌توانند شخصیت‌های خود را آزادانه قبل از شروع دور حرکت دهند که شامل پرش، نشستن ، و حتی حرکت در ابعاد (Sidestepping) هم می‌شود.

این در حالی است که در بازی‌های قبلی فقط می‌توانستید فاصله‌ی خود از حریف را قبل از مبارزه مشخص کنید. این قابلیت تا به حال در دیگر بازی‌های سری استفاده نشده است. این امر باعث می‌شود قبل از شروع مسابقه به فکر استراتژی‌های خود به منظور مزیت نسبت حریف باشید.

در حالی که حالت آرکید بازی‌های قبلی در نسخه پلی‌استیشن ۲ برگشته است، این‌بار جای خود را به‌عنوان تمرکز اصلی به حالت تک‌نفره اصلی جدیدی داده است که تقریباً همان است و با نام حالت «مبارزه داستانی» (Story Battle) شناخته می‌شود.

پس از انتخاب یک شخصیت در حالت نبرد داستانی، بازیکنان با یک مقدمه کوتاه مواجه می‌شوند که اسلایدشو کوتاهی را از جزئیات داستان و انگیزه‌های شخصیت انتخابی شما برای مبارزه در مسابقات فعلی نشان می‌دهد. از آنجا به بعد، روند این بخش همچون یک حالت آرکید نردبانی با ۸ حریف است. از آنجایی که بیشتر شخصیت‌ها روابط مختلفی با همدیگر دارند، بسیاری از آن‌ها قبل از رویارویی با هیهاچی در مسابقه هشتم و آخر، یک حریف از پیش تعیین‌شده برای مبارزه هفتم خود دارند.

با این حال، در بعضی موارد هیهاچی حریف هفتم است و حریف پایانی شخصیت دیگری است. پس از پیروزی در مبارزه‌ی هشتم، یک اسلایدشو کوتاه به‌عنوان پایان‌بندی نمایش داده می‌شود و سپس یک اندینگ CG‌ به روال سنتی پخش می‌شود. حالت آرکید باقی‌مانده دقیقاً به همان روال همیشگی عمل می‌کند وبه‌صورت نردبانی شما را در مقابل ۷ حریف تصادفی و سپس هیهاچی قرار می‌دهد.

در حالی که هم بخش «نبرد داستانی» (Story Battle) و هم حالت آرکید قفل شخصیت‌های مخفی را باز می‌کنند، فقط حالت نبرد داستانی است که اندینگ داستانی شخصیت‌ها را نشان می‌دهد.

همانند هر چیز دیگری، سبک گرافیکی تکن ۴ بانسخه‌های پیشین خود متفاوت است و به نظر می‌رسد که ظاهر بسیار پیشرفته‌تری نسبت به تکن تگ تورنمنت دارد اما به دلایلی که به طور کامل متوجه نمی‌شوم، این بازی را زشت‌تر از تکن‌های توسعه‌یافته در System 12 می‌دانم. شاید سبک هنری تکن ۴ ظاهر واقعی‌تری نسبت به بازی‌های قبلی داشت که به خوبی به محدودیت‌های پلی‌استیشن ۲ سازگار نبود. شاید واقعیت این بود که بازی سعی داشت شکاف بین گرافیک درون بازی و کات‌سین‌های به مراتب زیباتر CG را پر کند که نتیجه آن کمی عجیب و غریب شده است.

در واقع، تقریباً به نظر می‌رسد که مدل‌های درون بازی در کات‌سین‌های از پیش رندرشده استفاده شده‌اند و ظاهر آن‌ها را نسبت به بازی‌های قبلی این سری تنزل داده‌اند. به شخصه‌ فکر می‌کنم نامکو توانسته انیمیشن‌های مربوط به موهای شخصیت‌ها را بهتر کند اما در چیزهایی مثل به تصویر کشیدن فیزیک واقعی‌تر ناکام بوده است. صرف نظر از این، مدل‌های شخصیت‌ها من را آزار می‌دهند اما استیج‌های بازی کمی بهتر شده‌اند.

شاید خود استیج‌ها از همه بهتر به نظر برسند اما تنها زمانی که نورپردازی آن‌ها درست باشد. بسیاری از استیج‌ها محیط‌های متعددی دارند و استیج‌هایی وجود دارند که به وضوح بهتر از بقیه عمل می‌کنند. با این اوصاف، قطعاً استیج‌های جالبی در این بازی وجود دارد.

یک میدان مبارزه‌ی زیرزمینی، یک مرکز خرید، یک پارکینگ و استیج آخر بازی که یک قفس فولادی عجیب است که بیش از همه مانند استیج‌های مشابه در کشتی حرفه‌ای (کشتی کج) یا UFC است. رابط کاربری و منوهای بازی نیز در مقایسه با بازی‌های قبلی تغییر کرده و چیزی در رابطه با آن‌ها نسبت به عناوین قبلی سطحی‌تر به نظر می‌رسد.

موسیقی‌های بازی احتمالاً موردعلاقه‌ترین عنصر این بازی از دیدگاه من است. برخلاف هرکدام از جنبه‌های تکن ۴ که تاکنون پوشش داده‌ام، موسیقی‌های این بازی واقعاً یک قدم تکاملی برای این فرنچایز به حساب می‌آیند.

هر بازی پیش فقط بر روی یک نوع موسیقی تمرکز داشت. دو بازی اول مانند موسیقی بازی‌های ویدئویی از اواسط دهه ۹۰ میلادی به نظر می‌رسیدند، تکن ۳ صدای راک خشنی داشت، در حالی که تگ تورنمنت بر موسیقی تکنو تمرکز داشت. موسیقی بازی تکن ۴ به‌صورت کلی بسیار متنوع‌تر است و در آن ردپای سبک‌های مختلفی دیده می‌شود که شامل سبک‌های بازی‌های قبلی و حتی سبک‌های جدید است.

این رویکرد تا امروز هم همراه با فرنچایز تکن مانده است. تکن ۴ همچنین از قطعه‌های مخصوص شخصیت‌محور بازی‌های قبلی فاصله گرفت و همچون بازی اول به قطعه‌هایی که بر اساس استیج‌های مختلف ساخته‌ شده‌اند، تمرکز کرد. این مورد هم برای بازی‌های آینده‌ی تکن به همین شکل باقی ماند.

برخلاف بازی‌های قبلی، تنها یک تنظیم برای هر دو نسخه‌ی آرکید و کنسولی تکن ۴ وجود داشت. زیرا در دستگاه‌های آرکید سیستم ۲۴۶ یک DVD-ROM پیاده‌سازی شده بود و دیگری نیازی به تنظیم مجدد صدا برای نسخه‌های کنسولی نبود. این پایان یک سنت موسیقایی دیگر این سری بود.

ای کاش با موسیقی این بازی بیشتر آشنا بودم زیرا واقعاً عالی است. قطعه‌های محبوب من در این بازی شامل قطعه‌ی Kitsch برای استیج Beach، قطعه‌ی Bit Crusher برای استیج Shinjuku؛ قطعه‌ی Didgerhythm برای استیج Jungle و قطعه‌ی Touch and Go برای استیج Airport است.

. .

---

بازنشر از : digimag